Εφευρίσκοντας «διακινητές» — Το δεύτερο μαστίγιο της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής

Το άρθρο αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος χρησιμοποιεί τον όρο «διακινητής» για να δικαιολογήσει αυστηρότερες πρακτικές και περιορισμούς στη διαχείριση της μετανάστευσης. Αναλύει πώς οι ελληνικές αρχές και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν βάλει στο στόχαστρο τους διακινητές, δημιουργώντας μια εικόνα εχθρού που επηρεάζει αρνητικά τους πρόσφυγες και μετανάστες. Η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει για τον δήθεν πόλεμό της εναντίον των διακινητών, αλλά στην ουσία το μόνο που κάνει είναι να τους διευκολύνει, ρίχνοντας την ευθύνη, μαζί με εξοντωτικές ποινές φυλάκισης, σε αθώους ανθρώπους. Με τα κλειστά σύνορα και την ανυπαρξία «νόμιμων οδών» αναζήτησης ασύλου στην Ελλάδα το κράτος ουσιαστικά δημιουργεί την ανάγκη για το «επάγγελμα» των διακινητών.