Σε αυτό το δοκίμιο αναδεικνύεται η υπαρξιακή και πολιτική διάσταση της προσφυγικής εμπειρίας, καταγγέλλοντας την απώλεια της ιδιότητας του πολίτη και την εξαναγκαστική ένταξη των προσφύγων σε κατηγορίες «ανθρωπιστικής διαχείρισης». Μέσα από προσωπική και συλλογική εμπειρία, η Άρεντ αποδομεί τις ρητορικές περί ενσωμάτωσης, τονίζοντας την ανάγκη για πολιτική αναγνώριση και ισότιμη συμμετοχή των προσφύγων στον δημόσιο χώρο.